Inne funkcje liturgiczne wykonywane w prezbiterium – Nadzwyczajni szafarze Komunii świętej

Inne funkcje liturgiczne
wykonywane w prezbiterium

Nadzwyczajni szafarze Komunii świętej

Szafarzem nadzwyczajnym Komunii świętej jest akolita oraz wierny nie będący akolitą, wyznaczony do tej funkcji zgodnie z ka­nonem 230 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku. Kanon ten mówi, że tam, gdzie zachodzi konieczność, także świeccy mogą wy­konywać pewne obowiązki, między innymi rozdzielać Komunię świętą, zgodnie z przepisami prawa.

Na podstawie Instrukcji Kongregacji Obrzędów „Immensae caritatis” z 1973 roku ordynariusze miejsca upoważnieni są do udzie­lania świeckim zezwolenia na rozdzielanie Komunii świętej i na zanoszenie jej chorym. Zezwoleń mogą ordynariusze udzielać bądź do poszczególnych wypadków, bądź na określony czas, bądź też na stałe, w następujących warunkach: gdy nie ma kapłana, diakona, ani akolity; gdy wymienieni szafarze nie mogą udzielać Komunii świętej z powodu wykonywania innej posługi duszpasterskiej, z powodu choroby lub starości; gdy liczba wiernych przystępują­cych do Komunii świętej jest tak wielka, że Msza święta przeciąga­łaby się zbytnio.

Ponadto ordynariusz miejsca może upoważnić poszczególnych kapłanów do wyznaczania osób świeckich, by w wypadku prawdzi­wej konieczności mogły udzielać Komunii świętej. Upoważniony kapłan zezwolenia takiego może udzielać tylko do pojedynczych wypadków.

Do funkcji nadzwyczajnego szafarza Komunii świętej wyzna­czać należy wiernego odpowiednio przygotowanego, prowadzącego wzorowe życie chrześcijańskie i odznaczającego się głęboką czcią wobec Eucharystii. Przy wyznaczaniu należy zachować następują­cą kolejność: lektor, alumn wyższego seminarium duchownego, zakonnik, zakonnica, katecheta, mężczyzna, kobieta.

Przepisy w Uwagach Ogólnych dotyczących Komunii świętej oraz Kultu Tajemnicy Eucharystii poza Mszą świętą z 1973 roku pozwalają na to, by w wypadku prawnej przeszkody kapłana lub diakona, akolita lub inny nadzwyczajny szafarz Komunii świętej mógł publicznie wystawić Najświętszy Sakrament do adoracji, a następnie schować do tabernakulum, nie udzielając wiernym błogosławieństwa^[1].

^[1]  PPK, YI/2, 11412 — 11416; zob. J. Dyduch, Udział świeckich w kulcie liturgicznym w świetle Kodeksu Prawa Kanonicznego, RBL 38 (1985), s. 18-20.