Odpowiada ks. dr Stanisław Szczepaniec:
– Dotychczas pytali o to teologowie. Teraz pytają członkowie służby liturgicznej. To dobrze, gdyż problem, kryjący się za tym pytaniem jest bardzo ważny. W ogłoszonej niedawno adhortacji Verbum Domini Benedykt XVI napisał: „Potrzebne jest przygotowanie – przez odpowiednią formację – do pełnienia munus lektora podczas celebracji liturgicznej, a szczególnie do lektoratu, który w rycie łacińskim jest ministerium świeckich” (58). Munus oznacza funkcję, a ministerium oznacza posługę. W papieskim tekście mowa jest o lektorze. Podobnie jest z akolitą. Tam też mówimy o funkcji i posłudze. Jaka jest między nimi różnica?
Funkcja to czynność, którą ktoś wykonuje, a posługa to misja, która komuś została powierzona. Kto pełni funkcję, wykonuje konkretną czynność w liturgii, np. odczytuje lekcję lub przynosi dary do ołtarza. Kto spełnia posługę, wykonuje w liturgii podobne czynności, ale dla niego są one znakiem spełnianej w Kościele misji. W przypadku lektora misja ta polega na podjęciu większej odpowiedzialności za losy słowa Bożego w świecie, a w przypadku akolity chodzi o większe zaangażowanie w służbę chorym i potrzebującym.
Osoby spełniające systematycznie funkcje liturgiczne i przeżywające odpowiednią formację, zazwyczaj angażują się w życie parafii także poza liturgią. Niektórzy z nich mogą zostać powołani przez Boga do posługi. Oznacza ona ustanowienie na stałe, w specjalnym obrzędzie liturgicznym, do pełnienia misji lektora lub akolity. Kiedyś lektor i akolita otrzymywali niższe święcenia. Dziś są ustanawiani na stałe, a więc w pewnym sensie także „poświęceni” dla Boga i Jego Kościoła. Każdy z nich musi poznać posiadane talenty, odkryć, że są one darem Bożym, którym powinien służyć ludziom, zrozumieć tajemnicę powołania, przygotować się do jego realizacji i poprosić biskupa, aby „ustanowił go na stałe” lektorem (sługą słowa) lub akolitą (sługą chleba).
Źródło: www.ministranci.pl